نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران

N A M I R

‏‏

 

 

 

 

متن نامه سرگشاده شادروان دکتر شاپور بختیار

خطاب به

رونالد ریگان رئیس جمهور وقت آمریکا

 

من به نام یک ایرانی پس از مصاحبه اخیر شما که ایران را «مملکتی وحشی و بربر» خواندید با نهایت تأسف این نامه سرگشاده را برای روشن کردن ذهنتان، ارسال می دارم .

هیچ فرد ایرانی از هر طبقه ای که باشد یا هرنوع تفکر سیاسی که داشته باشد نمی تواند این سخن اهانت آمیزتان را نادیده بگیرد. شما شخصی مسئول هستید و قضاوت های شما در هر مقامی که هستید منعکس کننده نظر دولت ایالات متحده آمریکا به حساب می آید .

البته شما از بربریت و تروریست پروری و زیر پا گذاردن اصول حقوقی و اخلاقی از طرف رژیم هرچه بگویید کم گفته اید. ولی بفرمائید چه نیروهائی هشت سال تمام با هزار و یک نیرنگ، دولت آخوندهای فاسد را تقویت کرده اند؟

همه ایرانیان می دانند که شما دول غربی به منظور حفظ منافع اقتصادی و سیاسی خود با وجود اهانت های مستمر و بی شرمانه مشتی وحوش عمامه به سر که نثارتان شد همواره در صدد دلجویی و معامله با اقلیت فاسد و زورگوی حاکم بر ایران بوده اید.

آقای رئیس جمهوری شما این را خوب می دانید که رژیم کنونی ایران نماینده ملت ایران نیست و فقط با ترور و اختناق، در خارج و داخل کشور، خود را نماینده ملت ایران معرفی می کند.

شما به همین گروه غاصب و وحشی دست دوستی دراز می کنید، با دزدان و آدمکشان وحشی معامله می کنید، انجیل آسمانی و پیشکشی و وسائل آدمکشی برای آنها می فرستید، آن وقت مملکتی را که خود اسیر این وحوش است وحشی و بربر می خوانید. شما کی و کجا با مردم ایران صحبت کردید و تشخیص دادید که آنها وحشی و بربر هستند.

آقای رئیس جمهوری، مردم ایران هنوز جفرسون، لینکن، ویلسن را نمایندگان ملتی آزاد و دموکرات می دانند و شما خلف آنها متأسفانه به جای تشویق جنبش مردم ایران به سوی دموکراسی و استقلال، گروه مرتجع و فاسد آخوندهای حاکم بر ایران را تشویق کردید و امروز نتایج کشته خویش را می دروید. ایران با فرهنگ و تمدن درخشان چند هزار ساله خود نمی تواند یک مملکت وحشی باشد ولی شما عملا حکومت وحوش را برایشان تجویز می کنید.

در پایان این را هم برای آینده، صادقانه اضافه کنم که هر گروه یا دولتی را که شما بخواهید از شکم حکومت ملایان بر ملت ایران تحمیل کنید، جز پایین آوردن اعتبارتان و تشدید مبارزه مردم ایران که یک مبارزه بود و نبود است، ثمر دیگری نخواهد داشت.

دکتر شاپور بختیار

اول ژوئن ۱۹۸۷