قیام و یا به عبارت دیگری جنبش اعتراضی ملّت ایران وارد
ماه سوّم خود شده است. شاید آنچنان هم بی مسمّا نباشد اگر حساسیت این دوره
از جنبش اعتراضی را هم به جنین سه ماهه در رحم یک مادر تشبیه کنیم اگر آن
مادر را وطن- مان "ایران" فرض کنیم.
این جنین که پس از یک اتفاق نطفه اش نهاده شد توانست خود
را در مقابل سختی ها و موانع بسیاری هم بسط دهد و هم تثبیت کند.
هم ناحق و هم کوته فکرانه است اگر گذار از این موانع را از
دریچه قضا و بلا و انگار ها بنگریم. آنچه که در نهانِ خودآگاهی پنهان نموده
را میشود در درایت و آرامشِ مدیریت جنبش اعتراضی مشاهده کرد.
اکنون نیز به همان اقتضایِ طبیعت که در تکامل حیات نقش
کلیدی را بازی میکند، مدیریت پراکنده اجزای تشکیل دهنده این جنین سه ماهه
از این به بعد کفافِ عبور از مراحل آتی را نخواهد داشت.
از دل این مدیریت های پراکنده بایستی با اتکا به افزایش هم
کمّی و هم کیفی یک "رهبریت" (با واژه رهبر اشتباه گرفته نشود) یگانه خارج
شود. این رهبریت میتواند آنچه را که در مرحله "تاتی تاتی" در شروع جنبش
اعتراضی فریاد شد را جامه عمل بر تن کند، بخوانید سرنگونی و مدیریت گذار.
شرایط اعتراضی را با شاخص های آن و شرایط انقلابی را نیز با
شاخص های خودش باید تشخیص داد. در مرحله انقلابی نه دیگر بالایی میتواند
بماند و نه پایینی میخواهد بالایی بماند. نه بالایی راه برگشت دارد و نه
پایینی دیگر عقب میکشد. بالایی ها مشروعیت را از دست میدهد و پایینی ها
مشروعیت نو میسازند( گاهی وقتها هم برایشان میسازند).
حالا یا باید حکومت تفنگ را بگذارد زمین، که این را آقایان
حاکم حتی در رویا نمیبینند و حتی خارج از ماموریت تاریخی شان است و یا قول
و وعده تغییر بدهند که پایینی ها دیگر نمیپذیرند و یا "حضرات ریشه کن شوند".
از قرار معلوم هم نطفه این جنین برای گزینه آخری نهاده شده است.
پس باید دانست که این جنین سه ماهه هم میتواند در مسیر
تکامل خود به آنچه برسد که برایش خلق شده و یا دچار تغییر جهشی و ناخود
خواسته شود و برسد به آنجا که شاید تکرار گذشته است و شاید بدتر از آن.
آنچه را خودجوش شروع کرد باید از این به بعد با درایت بیشتر
پیش ببرد. هم آموزش ببیند و هم آموزش بدهد تا هسته های پراکنده و محلی به
شهری و شهری به استانی برسند. باید نیز نفرات شایسته و مطمئن خود را از
اسارت برهاند و از برون مرزی ها هم یاران خود را بیابد و فریاد کند. این
رابطه دوگانه درون و برونمرزی تابع شرایط خودش است. در این مورد باید شاخص
های کاملاً شفاف و بی تعارف را گفت ، چرا که اگر در این گزینه ها کوتاهی
شود، آنچنانی شود که نسلها را شاید به نفرین ما بر بخواند.
شاخص هایی مانند اعتقاد به وحدت ملی در کنار پذیرش حفظ
تمامیت ارضی ، سازش ناپذیری در سرنگونی حکومت، اعتقاد به حاکمیت ملی و
معتقد به اصول کرامت انسانی و حقوق بشر را در کنار اثبات حضور درونی فعال
در جنبش انقلابی ملّت ایران را میشود برشمرد.
طرح این و آن راه از بیرونِ گود نشین ها را سالهاست که
میشنویم و میخوانیم. از گلِ سرخ بر سینه زدن به نشان اعتراض گرفته تا
عملیات های مرزی و نظامی با عنوان دهان پر کن " عملیّاتِ نجات دهنده" و حتی
امروز هم در لابلای فرمان های مخدوش کننده در " فتح اینجا و آنجا در یک
روز" را میشنویم.
تمرین ائتلاف و اعتراضات و اعتصابات سراسری را با آرامش باید برای روز
پایانی پیش برد. نباید فراموش کرد که حکومت میداند که دیگر نمی تواند
ایستادگی کند و میداند پایینی ها هم دیگر نمی خواهند و این است که با تمام
توان در بالا بردن بها یِ استواریِ ملّت است و ملّت هم برابر آن بهاء
را برای حاکمان بابتِ سرکوب بالا میبرد.
این انقلاب در خود نهانی دارد انباشته از ستار خان به نشانِ
شجاعت، از مصدق و بختیار به نشانِ قانونمند، از سبلان و دماوند به نشان
استواری، از بابک خرمدّین و یعقوب لیث به نشان ایرانی، از فردوسی و رودکی
به نشان اصالت و رسالت، از خیّام و رازی به نشان عقلانیت.
این انقلاب خیلی ساده است
انسانی ،ایرانی و جهانی است.
دکتر سیامک رادمهر
۱۶
آذر ماه
۱۴۰۱
ایران
هرگز نخواهد مُرد