نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران

N A M I R

‏‏چهار شنبه‏، 2011‏/02‏/23

 

74-230211

ادعا و عمل

رضا عباسی

 

»به بهانه یورش ماموران به منزل تقی رحمانی«

 

چکیده:

رفتارهایی که نظام جمهوری اسلامی از خود بروز می دهد نه تنها نشانگر «مردمی بودن» و «اقتدار داشتن» نظام نیست بلکه بیانگر وجود ترس و هراس زیاد از مردم و نیز احساس ضعف فراوان و عدم وجود اقتدار است.

 

نظام جمهوری اسلامی ایران در طول حیاتش، خود را واجد برخی از ویژگی ها دانسته و همواره به آنها بالیده است. اسلامی بودن ، مردمی بودن ، استکبار ستیزی ، مقتدر بودن ، مستقل بودن و... برخی از ویژگی های مذکور هستند. در سالهای اخیر عمده ترین تلاش سران نظام و دستگاه های تبلیغاتی وابسته حکومت  مربوط به القای این موضوع به افکار عمومی بوده که « نظام جمهوری اسلامی نظامی مردمی و مقتدر است.»

 

 اما آیا رفتارهایی که نظام از خود بروز می دهد این ادعا را تایید می کند؟

 

این یک اصل بدیهی است که هر فرد و یا سیستمی که مدعی داشتن یک ویژگی است علی القاعده می بایست رفتارهای متناسب با آن ویژگی را از خود بروز دهد و یا لااقل اینکه رفتارهایی که وجود آن ویژگی را انکار می کند مرتکب نشود.حال آنکه نگاهی گذرا به عملکرد نظام جمهوری اسلامی بیانگر این نکته است که حتی خود نظام نیز  - ولو بصورت حداقلی – به «مردمی بودن» و « اقتدار داشتن» خود مطمئن نیست و این موضوع را باور نمی کند. بهمین دلیل دست به اقداماتی می زند که نه تنها نمی تواند مردمی و مقتدر بودن خود را ثابت کند که موجب می گردد تا عکس این موضوع ثابت شود:

 

به گزارش های تلویزیونی که به بهانه های گوناگون از سطح شهر تهیه و از تلویزیون پخش می شود دقت کنید. تمامی افراد مصاحبه شونده بلا استثناء طرفدار حکومت هستند . تا کنون مشاهده نگردیده که تصویر  شهروندی از تلویزیون پخش شود که نسبت به نتایج انتخابات اعتراض داشته باشد. اینگونه وانمود می شود که چنین شهروندانی وجود ندارند و اگر هم وجود داشته باشند اقلیتی نا چیز و وابسته به بیگانگان هستند. تلاش افراط گونه ای می شود تا مردم ایران را طرفدار نظام فعلی نشان دهند . در برخی از موارد تشخیص اینکه تصاویر پخش شده « گزارش» است و یا «فیلم» دشوار می شود.بعنوان نمونه دختر جوانی – که طرز پوشش و آرایش، نحوه صحبت کردن و میزان حجاب وی در تضاد کامل با معیار های جمهوری اسلامی است – در مقابل دوربین تلویزیون چنان از عشق  و محبت خود به ولی فقیه و آقای خامنه ای می گوید که حتی طرفداران حکومت نیز قادر به درک چرایی و چگونگی پیدایش این عشق نیستند.

 

این اصرار بیش از حد و وسواس گونه  نظام برای القای مردمی بودن  نشانگر چیست؟

 

اگر نظام جمهوری اسلامی به شکل واقعی «پشتوانه مردمی» را احساس می کرد و از این بابت نگرانی نداشت  آیا لزومی به تبلیغاتی اینچنین افراطی –  و بعضاَ متضاد با ارزش های خود- احساس می نمود؟ آیا حق برگزاری تجمعات و راهپیمایی ها را منحصراَ برای خود می دانست و یا اینکه برای مخالفان و معترضین نیز چنین حقی قائل می شد؟آیا در مواجهه با درخواست قانونی معترضین جهت تجمع اینگونه اقدام به عملیات امنیتی، نظامی و  پلیسی می کرد؟

۲- یکی از ویژگی های یک نظام مقتدر، تسلط بر اعمال و رفتار ها است.اگر یک نظامی واقعاَ مقتدر باشد بر اعصاب و رفتار خود مسلط ست و هر عملی را مطابق با قاعده و اصول انجام می دهد.

 

به رفتار ماموران امنیتی در یورش به منزل تقی رحمانی و نامه همسر وی – خانم نرگس محمدی- به دادستان تهران توجه کنید. بوضوح مشخص است که سیستم امنیتی با اعصاب و روانی ناراحت و خسته، اشراف و تسلط کامل بر موضوع نداشته و کنترل کار از دستش خارج شده است.

 

هیچ کس به اندازه دستگاه امنیتی ایران آقای رحمانی را نشناخته و بر مشی و منطق او آشنایی ندارد، چرا که وی سالهای متمادی مورد بازجویی دستگاه امنیتی قرار داشته است. ماموران بخوبی می دانند که تقی رحمانی منتقد و مخالفی است که اهل فرار کردن نیست که اگر بود لزومی نداشت که سالهای طولانی در زندان اسیر شود.از سویی دیگر فرد ترسویی هم نیست چرا که اگر ترسو بود قطعاَ در برابر تهدیدات و رعب و وحشت هایی که در گذشته دیده عقب نشینی می کرد.پس(با فرض اینکه منطق ماموران در باره لزوم بازداشت ایشان را درست بدانیم) هیچ لزومی نداشت که برای دستگیری ایشان به آن شیوه رفتار شود.پس دلیل این رفتار چیست؟

 

تنها یک سیستم نا مقتدر که خود شدیداَ دچار وحشت و ترس شده این اعمال را مرتکب می شود.

 

خلاصه کلام اینکه رفتارهایی که نظام جمهوری اسلامی از خود بروز می دهد نه تنها نشانگر مردمی بودن و اقتدار داشتن نظام نیست بلکه بیانگر وجود ترس و هراس زیاد از مردم و نیز احساس ضعف فراوان و عدم وجود اقتدار است.