نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران

N A M I R

‏‏جمعه‏، 2011‏/04‏/08

 

13-080411


گزارش فعالان دانشجویی از فشار بر دانشگاهیان ایران

گروهی از فعالان دانشجویی ایرانی با تهیه گزارشی اعلام کرده اند که سال ۱۳۸۹ سال پر مخاطره ای برای دانشجویان و دانشگاهیان ایران بوده است.

 

در این گزارش که با عنوان "نقض حقوق دانشجویان در سال ۸۹" منتشر شده است، از مواردی چون بازداشت، زندان، تبعید، اخراج، بازنشستگی اجباری و ممنوعیت فعالیت تشکل های و نشریات دانشجویی به عنوان فشارهایی نام برده شده که در ایران علیه دانشجویان و استادان منتقد و مخالف دولت اعمال می شود.

با نریمان مصطفوی، عضو سابق دفتر تحکیم وحدت شاخه علامه و دانشجوی فعلی موسسه سلطنتی تکنولوژی سوئد در مورد این گزارش گفت و گو کرده ام.


آقای مصطفوی! نخستین بخش گزارش نقض حقوق دانشجویان در سال گذشته به موضوع بازداشت دانشجویان پرداخته است. این مسئله در سالهای اخیر همواره رخ داده است، آیا در سال گذشته بازداشت دانشجویان وارد مرحله تازه ای شده است؟

مسئله بازداشت دانشجویان موضوع جدیدی نیست اما پس از انتخابات ریاست جمهوری و در سال ۸۹ شدت بیشتری پیدا کرد.

حدود ۴۰۰ دانشجو در سال ۸۹ به دلایل مختلف بازداشت شدند. برخی در مناسبت های مختلف مثل ۱۶ آذر به دلیل انتقام کشی از دانشگاه ها بازداشت شدند. در پی اعتراض ها در این روز ۷۰ دانشجو در یک روز بازداشت و یا ناپدید شدند.

بخش دیگری از این برخورد هم برای تزریق ترس به جامعه صورت می گیرد. مثل امنیتی کردن فضای جامعه در ۲۵ بهمن. یک سری از این اقدامات ها نیز به منظور پیش گیری از رویدادهای در آینده انجام گرفته است.

محرومیت از تحصیل یکی دیگر از موضوعات مطرح شده در این گزارش است، اما مسئولان وزارت علوم ایران بارها ستاره دار شدن دانشجویان و محرومیت آنها از تحصیل را تکذیب کرده اند.

در طول حکومت جمهوری اسلامی دیدگاه کنترلی قصد مهار دانشگاه را داشته است اما پس از روی کار آمدن آقای احمدی نژاد این موضوع تبدیل به تمایل به حذف دیدگاه منتقد شده است. با ممنوع الورود کردن، محرومیت و اخراج دانشجویان سعی کردند هر نگرش منتقدی را حذف کنند.

در یک سال گذشته حدود ۹۰۰ مورد محرومیت و اخراج از دانشگاه داشتیم که نشان می دهد بحث احضار به کمیته انظباطی بسیار گسترده شده است.

این در حالی است که کمیته های انضباطی احکام مختلفی مانند احضار و توبیخ بدون درج در پرونده و با درج در پرونده را صادر می کنند و خروجی ۹۰۰ مورد نشان می دهد که این نهاد در محیط دانشگاه بسیار پر کار شده است.

نمودار

این نمودار تعداد دانشجویانی را که حقوقشان از راه‌های مختلف نقض شده است به تفکیک دانشگاه‌ها نشان می‌دهد (بر اساس اطلاعات گزارش نقض حقوق دانشجویان در سال ۱۳۸۹)

کمیته های انظباطی بازوی نهادهای امنیتی و اطلاعاتی در محیط دانشگاه ها هستند. مسئله ستاره دار شدن دانشجویان و محرومیت از تحصیل همیشه در دوره های مختلف مطرح بوده است اما بعد از روی کار آمدن آقای احمدی نژاد در انتخابات اخیر این مسئله علنی تر شده و شتاب بیشتری گرفته است.

مسئله بازنشستگی استادان هم از دیگر بخش های این گزارش است که با عنوان "بازنشستگی اجباری" مطرح شده، اهمیت بازنشستگی اساتید در چیست؟

به نظرم، مسئولان با نگرش جدید به دانشگاه به ویژه در رشته های مربوط به علوم انسانی سیاست جدیدی را دنبال می کند. ریشه آن هم به سخنان رهبر ایران در خصوص رشته های علوم انسانی باز می گردد.

بازنشستگی سال گذشته اساتید شامل اساتید برجسته می شود. این وضعیت شامل اساتیدی که اسم و رسم چندانی ندارند و کاری به مسایل سیاسی نداشتند، نشده است.

در دانشگاه ها اساتید زیادی هستند که به نظر دانشجویان تولید آکادمیک ویژه ندارند، اما هیچ وقت ندیدم آنها متهم به رکود علمی و کهولت سن شوند. اما اساتیدی که بعضی اوقات در کلاس های آنها جایی برای نشستن نبود، به دلیل تاثیر گذاری و نگرش متفاوت با نگرش حاکم، به اسم بازنشستگی و انتقال اجباری به دانشگاه های دیگر از فعالیت بازداشته شدند.

به نظرم هدف از این نوع برخوردها حذف هر گونه نگرش منتقد است. اساتید منابع فراگیری هستند. در تمام این مدت سعی شده دانشگاه ساکت شود.

افرادی که بخواهند نگرش مستقل داشته باشند خواه ناخواه در پی بحث و نقد که لازمه محیط آکادمیک است به حقیقت دست پیدا می کنند. چیزی که حکومت جمهوری اسلامی تلاش کرده تا جامعه را از آن باز دارد.

حکومت سعی می کند منابع محدود خبری و اطلاعاتی را که خودش تهیه کرده به جامعه ارائه بدهد. کسانی را که پشتوانه علمی ندارند و سرقت علمی آنها آشکار شده به عنوان متولیان علم معرفی می کنند. هدفشان این است که اخلاق زشت دشمنی با علم را که با اصل وجودی دانشگاه تناقض دارد، به عنوان اخلاق عمومی در عرصه علمی کشور تسری دهند.

برآورد شما از فشار بر نشریات دانشجویی و تشکل ها در سال ۸۹ چیست؟

این مسئله پدیده جدی نیست اما بعد از دولت آقای احمدی نژاد این موضوع به شکل خزنده پیش رفته است. انجمن ها اسلامی لغو مجوز شدند و طرح هایی نظیر بحث تفکیک جنسیتی که به دور از شان دانشگاه بود در دستور کار قرار گرفت. این محصول نگرش امنیتی است. انجمن ها و تشکل های منتقد و حتی خنثی در سال گذشته لغو مجوز شدند.

حکومت به دلیل نگاه امنیتی از هر گونه گردهمایی دانشجویان در هر قالبی که به ضرر تفرقه و جمود مورد نظر دولت در دانشگاه باشد، ممانعت می کند. مگر تشکل های فرمایشی که بیرون دانشگاه ساخته شده و به دانشگاه دیکته می شود.

حکومت تلاش دارد چیزی را که از آن به عنوان "سکوت قبرستانی" یاد می شود بر دانشگاه و اجتماع حاکم کند. حالت پادگانی که دولت سعی کرده بر دانشگاه ها حاکم کند پس از انتخابات با شتاب زیادی دنبال شده است.