نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران

N A M I R

‏‏يکشنبه‏، 2011‏/05‏/01

 

01-010511

بازتاب روابط امروز ایران و سوریه در روزنامه های غرب


صدای آمریکا : در گرماگرم تظاهرات خونین مردم سوریه علیه حکومت بشار اسد، نقش جمهوری اسلامی ایران در حمایت از دمشق، و واکنش سازمان ملل متحد در برابر رویدادهای سوریه  زیر ذره بین روزنامه های آمریکا و بریتانیا قرار گرفته است.


روزنامه «واشنگتن پست» چاپ آمریکا در این باره نوشته است: «به نظر می رسد تلاطم سیاسی در سوریه، نقشه استراتژیک خاورمیانه را تغییر دهد، و نقطه پایانی بر قدرت نمایی جمهوری اسلامی و گروه تندروی فلسطینی حماس در منطقه است.»


دیوید ایگنیشس، نویسنده این مقاله می افزاید: «در حالی که پیوندهای دولت شیعه دمشق با تهران، خشم اکثریت سنی مذهب سوریه را برانگیخته، افشای کمک های پنهانی جمهوری اسلامی از جمله ارسال گاز اشک آور، و نیروهای ضدشورش برای سرکوب تظاهرکنندگان سوری، به اعتراضات مردم آن کشور دامن زده است. اگر بشار اسد بر سر قدرت بماند، ناگزیر خواهد بود تا هم از رژیم شیعه جمهوری اسلامی و هم از گروه فلسطینی حماس که مقر اصلی اش در دمشق است، فاصله بگیرد.»


روزنامه گاردین نیز در این باره می نویسد: «در اسرائیل تصور بر آن بود که اتحاد بشار اسد با رهبران جمهوری اسلامی عاقبت خوشی نخواهد داشت؛ اما به نظر می رسد اتحاد تهران و دمشق ضامن بقای دیکتاتور سوریه شده است.»


در ادامه مقاله گاردین آمده است: «موضعگیری غرب در برابر بحران سیاسی سوریه، به معنای چالش با جمهوری اسلامی ایران نیز خواهد بود؛ و غرب تلاش دارد از درگیری جدیدی در منطقه پرهیز کند.»


و کریسچن ساینس مانیتور، نیز با اشاره به نفوذ مخرب جمهوری اسلامی در سیاست خاورمیانه: از لبنان و سوریه تا فلسطین نوشته است: تغییر رژیم در ایران می تواند تمام منطقه را دگرگون کند.


«وال استریت جورنال» نیز در انتقاد از واکنش سازمان ملل متحد به سرکوب خونین مردم سوریه می نویسد: «شورای امنیت حتی نتوانست اعضا را به انتشار بیانیه ای در محکوم کردن کشتار بی رحمانه مردم سوریه فرابخواند. از سوی دیگر اتحادیه عرب و گروه آسیایی سازمان ملل هفته گذشته از نامزدی سوریه برای عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل حمایت کردند.»


مقاله وال استریت جورنال سپس با این جمله طنزآمیز به پایان می رسد: «اگر رژیم دمشق عده بیشتری از مردم با بکشد، ممکن است ریاست شورای حقوق بشر را هم به دست آورد.

 

فرانت لاين : زير عنوان "کابوس ايران : از دست دان سوريه" می نويسد بنظر می رسد ايران از انقلاب ها و تغيير رژيم ها در آفريقا و خاورميانه بهره مند شده است.


در مورد مصر، تهران هم اکنون با دسترسی به کانال سوئز برای کشتی های جنگی اش، و نزديک تر شدن به مبادله سفير، که هر دو برای اولين بار پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ رخ می دهد، از مناسباتی بهتر با قاهره برخوردار است. اما در مورد سوريه، ايران عميقا نگران است که آن کشور را در جريان شورش هائی مشابه و مردمی از دست بدهد.


با تشديد خشونتی که نيروهای پرزيدنت بشار الاسد عليه معترضين اعمال می کنند روز به روز واضح تر می شود که گزينه های او برای کنار آمدن با مردم به سرعت رو به تحليل می رود.


سياست ايران در مورد انقلاب ها، انتخابی بوده است: حمايت از انقلاب هائی که مورد تائيد تهران است، و رد کردن، و يا سکوت در مواردی که مورد تائيد آيت الله ها نيست - نظير مورد سوريه.


دولت ايران، و رسانه های تحت کنترل دولت، در جلب اذهان و افکار عمومی به آنچه که در يمن و بحرين می گذرد، با سر وصدا عمل می کنند. اما هنگامی که نوبت به سوريه می رسد، سکوت حکمفرما می شود. سياست در مورد سوريه، به تعبيرسخنگوی وزارت امور خارجه ايران، عدم موضع گيری، و توصيف ناآرامی ها به عنوان "امری داخلی" است.


يک سوريه با ثبات در توانائی ايران برای نگاه داشتن اسرائيل و غرب زير فشارهای منطقه ای، و نيزحفظ موضعی قوی در داخل کشور، نقشی کليدی دارد. بنظر می رسد اپوزيسيون ايران جز در مورد تظاهرات ۲۵ بهمن نتوانسته است از قيام های مردمی در جهان عرب برای احيای اعتراض هائی در ايران استفاده کند که انتخابات رياست جمهوری سال ۲۰۰۹ آغازگر آنها بود.


دولت ايران در بر خورد با آثار ناشی از قيام های مردمی در جهان عرب، با قراردادن ميرحسين موسوی و مهدی کروبی رهبران اپوزيسيون و همسرانشان در بازداشت خانگی، که به اعتراض هائی بيشتر توسط طرفدارانشان، و يا اعتراض هائی عمومی منجر نشد، احساس راحتی می کرد. اما اکنون که ناآرامی ها در سوريه به سرکوبی هائی خونين منجر شده است، تهران نگران است که در ايران نيز ممکن است وقايعی غير منتظره رخ دهد.


بسته به نتايج حاصل از وقايع جاری در سوريه اين احتمال وجود دارد که اعتراض ها در ايران، با توجه به ارتباط های ميان تهران و دمشق، مجددا نيرو بگيرد . اين نگرانی ها بايد نشان دهد که چرا رژيم ايران سعی به تقويت حکومت اسد دارد. بنا به گزارش ها ايران به دولت سوريه به طرق مختلف کمک می کند، که با خبر ساختن دمشق از شيوه هائی که خود برای سرکوبی اعتراض ها بکار گرفته است، و نحوه قطع شريان های توان بخشی به اعتراض ها، از جمله آنهاست.


کادر رهبری تهران اميدواراست خاندان اسد بتواند دوام بياورد و شورش ها را پيش از آنکه به عاملی الهام دهنده به اپوزيسيون ايران برای سازمان دهی به اعتراض هائی جديد مبدل شود، سرکوب کند.